PAMAHIIN: BAWAL O RESPETO?

Last Thursday morning I saw a note on my table. Lumabas kasi ako sa office. A) Nagpahangin dahil puno na ang utak ko ng mga numero. B) Bumili ng pagkain upang i-absorb ang mga numero. Ang sagot ko BOTH. At pagbalik ko sa loob ng office, ganun nga may nakita akong note. Akala ko reminder na: Pls. call back chararat chatchat. Ito ang note at sabayan nyo ako sa pagbasa:

Hindi yan ang tunay kong pangalan. It’s one of my nicknames.

Wow, Birthday Party! As expected birthday na parang fiesta sa handaan. Sobrang na- excite ako. Parang tinamaan ako so I took a pic of it. Click! Kahit maliit na bagay pero may effort, I really appreciate it. Ganyan kababaw ang kaligayahan ko. Kahit simple note ay tinatago ko. Pero hi-tech na ngayon, picturan na. Doble na ang souvenir. Pero ikinalulungkot ko, hindi ako maka-attend. I guess, all my officemates will attend mamaya maliban sa akin. WHY? Ito ang sagot.

Obviously, hindi ito envelope ng note sa itaas

Tinanggihan ko ang invitation dahil I’ll attend the burial of my college friend’s father in Guimaras Island later @ 2pm. Maging masaya sa birthday party pero I have symphathy with my college friend na ini-welcome ako sa tuwing pupunta ako sa bahay nila, iniimbita kapag may okasyon, sinasama sa kasiyahan. At gusto kong dumamay hanggang sa kanyang kalungkutan. Utang na loob kung tawagin.

What bothers me now is the superstitious beliefs.
No. 1: Bawal magsuot ng pula sa libing.

Pati sobre ng abuloy sa nakita nyo ay puti at may maliit na stripe na itim. I supposed to choose all black pero baka itim na itim at maging pangit ang dating so kinalkal ko naman ang nakatagong laid stationery collection. Hindi kasi malaki ang ibigay ko kaya dinaan ko na lang sa pagandahan ng envelope. Impress pagkakita pero disappointed pagbukas. Hindi naman maliit gaya ng sabi-sabi na “abuloy ay 50, kinain ay 100. Ang sabi ng bulsa ko, yun lang ang kaya niyang ibigay. Sa totoo lang, kahit magkano ay pinasasalamatan.

Solve na sana ako pero naging problema naman ang pamahiin sa patay. Napagkasunduan kasi namin ng high school barkada ko na pupunta rin sa lamay ng brother-in-law ng isa naming member. So after ng libing, sasama ako sa lamay but my close friend told me bawal daw base sa pamahiin. Kung sa pelikula, SUKOB(knock on wood). What?!! Dahell!!! Nairita ako sa pamahiin na sinusunod noon mula sa mga ninuno. To add:

No. 2: Bawal magwalis sa bahay ng patay.
No. 3: Bawal magsuklay.
No. 4: Bawal maligo at maglaba after ng libing. Hintayin ang tatlong araw na tinatawag na funeral shower (term ko lang para sosyal).

Maraming pamahiin noon pero hindi lahat ay sinusunod pa hanggang ngayon. Napaisip ako… Hindi naman yan nakalagay sa Bible at wala namang makakahigit pa sa power of prayer at strong faith to GOD.

Kayo ba ay may pamahiin pa rin na sinusunod noon? Ako meron pero hindi ko maalala lahat. Tulad na lang ng palaging pagpuna ng ate kong tinalikuran na ng panahon. Para sa kanya bawal ang babae na kumanta habang nagluluto dahil maging matandang dalaga ito. Sa susunod na pagkikita namin, tanungin ko nga kung bakit tumandang dalaga siya. Isa pang pamahiin noon na ini-impose niya ay bawal tumae pagkatapos kumain. Buwisit daw yun. Walang respeto sa grasya at hindi raw yun healthy. Naniwala ako sa maling akala. Kung pwede lang ipukpok ang ulo ko sa tae, ginawa ko na. Nalaman ko na healthy nga yun. Gusto kong isigaw pero hindi na ako bata. Kaso noon kapag magulang ka at matanda ka sa lahat dapat irespeto ka at igalang, Sinasabi nila yung ganun kasi ang mga bata tamad maghugas ng pinggan pagkatapos kumain at i-reason ang pagtatae, pwede mo naman i-disiplina ang bata sa tamang paraan at sa wastong pagturo. “Ang respeto, hindi ini-impose, Maricris, ini-earn yan!”- Bea Saw

Diyan lang muna kayo. I’ll go na. Ingat!